How to Turn your “Passion” to be your “ACE”
สมัยเด็กๆจอมก็เหมือนหลายๆคน ที่ Passion คือ การวาดรูป แต่สำหรับจอม พอเวลาผ่านไป จาก Passion ด้านการวาด (Drawing) เริ่มเติบโตและเปลี่ยนไปอยู่รูปของการออกแบบ (Design)แล้วPassionนั้นก็พาจอม เข้าไปในรั้วโรงเรียนออกแบบ ที่ทำให้จอมได้รู้จักเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ มุ่ย เป็นนักวาดการ์ตูน เธอยึดมั่นใน Passion ของเธอจนพัฒนาตัวเองไปไกล แต่ที่มากกว่าที่เห็น คือ มุ่ยได้จุดประกายความคิดให้กับจอม จากความฝันต่างสาย จากการเดินหาฝันในแบบของเธอ
ภาพโดย มุ่ย meisanmui จากเวบ meisanmui.com
“สร้างเพลงดาบประจำตัว …. ไม่ต้องรอ”
มุ่ย กับ จอม มีความสนใจหลายอย่างที่คล้ายกัน จอมชอบอ่านและวาดการ์ตูนญี่ปุ่นมาก แต่ไม่เคยมีเพื่อนที่จะมานั่งคุยวิเคราะห์เรื่อง “ลายเส้นการ์ตูน”มาก่อน เราเลยคุยกันถูกคอได้คุยกันได้ยาวมากตั้งแต่เห็น “มุ่ย Day 1” ตอนปี 1 จอมประทับใจในฝีมือการวาดการ์ตูนของมุ่ย คือสวยมาก ระดับที่เห็นแล้วจอมต้องหันมาถามตัวเองที่ก็วาดเล่นมาตลอดแบบพอใช้ได้..ว่า “เราต้องฝึกกี่ปี..ถึงจะได้อย่างนั้นนะ?” คือ นี่ไม่ใช่การวาดเล่น แต่นี่คือ มืออาชีพชัดๆ วันนั้น จอมเห็นพลังบางอย่างในตัวมุ่ย ที่พิเศษและแตกต่างจากคนอื่น
เพลงดาบประจำตัวของมุ่ย ตอนปี 1 (จนถึงตอนนี้) คือ การวาดการ์ตูน ลายเส้น และความงามทางศิลปะ ในขณะที่จอมตอนปี 1 เราเพิ่งเริ่มฝีกเพลงดาบที่เรียกว่า การออกแบบ เรายังไม่ทันจะมีเพลงดาบของเราด้วยซ้ำ (และยิ่งถ้าให้เอาเพลงดาบวาดการ์ตูนของเราไป โห คนละชั้น 55 เป็นจุดที่ทำให้เห็นเหมือนกัน ว่าความมุ่งมั่นในงานการ์ตูน มีผลมาก)
คือระดับฝีมือของเธอในวันนั้น ทำให้จอมย้อนคิดไปว่า “การทำสิ่งที่ชอบ ไม่ต้องรอเข้ามหาลัย ถ้ารู้ว่าต้องการทำอะไร เริ่มทำตั้งแต่วันนั้น เพราะมันไม่มีคำว่าเร็วเกินไป หรือเด็กไปที่จะเรียนรู้และที่จะทำ และมันจะช่วยในการสร้างความถนัดของเราเอง มุ่ยไม่ได้รอให้ใครมาสอน แต่เริ่มสร้างสกิลและฝีกฝนมาก่อนเอง”
วันนั้น ความสามารถระดับมืออาชีพ ที่อยู่ในมือ มุ่ยที่อายุแค่ 18 เรียนปี 1 เธอเริ่มทำมันตั้งแต่เมื่อไหร่? จนทำได้ดี จนเป็นเอกลักษณ์ เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของเธอ มุ่ยมี“ของ”ที่คนอื่นไม่มี ใช่..มันคือ เพลงดาบของเธอเอง
“มุ่ย Day 1” อย่างนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่า “เซียน”
ภาพโดย มุ่ย meisanmui จากเวบ meisanmui.com
“เซียนเหนือเซียน คือเซียนที่ไม่เคยหยุดฝึกฝน”
เนื่องจาก จอมไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับมุ่ย นานนานจึงได้มาแวะคุยกันที พอเจอมุ่ยวันก่อนก็กลับไปฝึกมือตอนว่าง พอรอบหน้าจะได้เอามาให้มุ่ยคอมเม้นท์ พอได้มีโอกาสคุยกันอีกครั้ง คราวนี้เราเจอ“มุ่ย Day 10” (aka มุ่ยใน 10 วันต่อมา) จอมขอดูภาพใหม่ที่เธอเพิ่งทำเสร็จ พอเปิดดูเท่านั้นแหละ จอมนี่ถึงกับหยุดหายใจไปสองวิ!!
“นี่คือคนเดียวกับ 10 วันที่แล้วเหรอวะ? ทำไมมันเลเวลอัพขนาดนี้?”
จากนั้นเราเริ่มพบว่า ไม่ว่าจะกลับมาคุยกับมุ่ยอีกกี่ครั้ง มุ่ย Day 30 90 100 365 มุ่ย..ฝีมือไม่เคยอยู่ที่เดิม งานมุ่ยมีอะไรใส่ใหม่ในนั้นทุกครั้งทำไมเธอถึงมีฝีมือได้ขนาดนี้…..!!!
ถ้าหนุมานหาวเป็นดาวเป็นเดือน…มุ่ยเนี่ย..เป็นคนที่หายใจเข้าหายใจออกเป็นเส้นการ์ตูน!!! (ไม่ต้องหาว แต่ตลอดเวลาเลย)ที่เรียกว่าหายใจนี่ คือ เหมือนทุกเส้นคือความสุข ออกมาอย่างสบาย และสวยงามเป็นธรรมชาติ เพราะเธอทำมันออกมาอย่างมีความสุข เหมือนเป็นธรรมชาติของเธอ คือ มุ่ยมีสมุดร่างติดตัวตลอดเวลา เป็นกระดาษดิบๆ ที่ไม่ได้แฟนซี และทุกครั้งที่มุ่ยว่าง นั่งรออะไรสักอย่าง หรือไม่ได้เรียน กะกินข้าว เธอจะวาดเสมอ ไม่ต้องมีใครบอก จึงเริ่มไม่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงมีฝีมือขนาดนี้ นี่…ไม่ใช่Otaku แต่คือ เซียน (Master) คือ Sensei(อาจารย์) ที่รู้ในสิ่งที่ตัวเองทำอย่างดี และหมั่นฝึกฝนให้ดียิ่งขึ้น โดยไม่ได้ยึดติดกับตัวเองในเมื่อวาน
ทำให้จอมได้เรียนรู้ว่า มุ่ยสร้างเพลงดาบของตัวเองมาแล้วไม่พอ เธอก็ยังคอยฝึกฝนมันทุกวัน ไม่ได้ติดว่า ดีแล้ว แค่นี้พอแล้ว ทำให้กระบวนดาบของเธอเป็นสิ่งที่ยั่งยืน และโตต่อไปเรื่อยๆไม่ได้หยุดนิ่ง
ตอนนั้น จอมเข้าใจเลยว่า เซียน หรือ คนเก่งน่ะ ไม่น่ากลัวเท่าไหร่แต่เซียนเหนือเซียน นี่โหดที่สุด เพราะคือ คนเก่งที่รู้จักความสามารถของตน และคอยฝึกตนไม่หยุดยั้ง
ภาพโดย มุ่ย meisanmui จากเวบ meisanmui.com
“อดทน และซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง” | Perseverance & Stay true to your heart
ถ้าลองมองภาพรวมของการเดินหาฝัน(แบบที่ลองเขียนใน Diagram ข้างล่าง) ตั้งแต่เด็ก จอม กับ มุ่ยต่างคนต่างก็ใช้ชีวิตกับ Passion ของตัวเองมาตลอด และเรามาเจอกันที่โรงเรียนออกแบบ ต่างกันคือ ตอนเรียนจบ จอมเดินทางต่อไปทางสายสถาปัตย์ ในขณะที่มุ่ยเลือกเดินสายวาด สายที่เธอเริ่มมาตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาลัย’ และเธอก็ยังทำมันอยู่ขณะอยู่มหาลัย จนเรียนจบไปทำงานวาดเป็นอาชีพ ไปออกแบบเกมส์คาแรคเตอ ทำงานที่สิงคโปร์ เขียนหนังสือ และสอนวาดรูป เธอทำทุกสิ่งที่เธอฝัน และใจเธอต้องการที่สุดจริงๆ
หลายหลายคนอาจจะพอรู้กันว่า…เรียนสถาปัตย์มันมีความโหดเฉพาะตัวยังไง การที่ต้องจัดการสิ่งอื่นนอกเหนือจากการทำงานที่เรียนนี่เป็นเรื่องที่ยากมาก แต่มุ่ยทำสองอย่าง เรียนออกแบบ และวาดการ์ตูน ซึ่งนั่นคือ บททดสอบของมุ่ยที่มุ่ยต้องเจอตลอด 5 ปีที่ต้องผ่านมันไปให้ได้ ซึ่งถ้ามุ่ยเลือกที่จะไม่วาด และเรียนออกแบบอย่างเดียว(ที่ก็เหนื่อยพอแล้ว) มุ่ยก็ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น แต่มุ่ยเลือกที่จะรับผิดชอบในหน้าที่ และความฝันไปพร้อมๆกัน ความพยายามเหล่านั้นเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม แม้ตอนเรียนจะไม่ราบลื่นสวยงาม แต่ตะกุกตะกักด้วยซ้ำ แต่เธอก็พยายามประคองอย่างที่ดีที่สุดที่เธอทำได้ในระบบสมดุลย์ของเธอเอง
ช่วงนั้น เป็นภาพต่อเนื่องตลอด 5 ปี ที่จอมเห็นชัดเลยว่า..แม้ในวันที่ยากต่อการตัดสินใจ ดูช่างไม่ Make sense และเหนื่อยยาก.. แต่มุ่ย..
ไม่เคยหันหลังให้ความฝัน และ Passion ของตัวเอง
ภาพโดย มุ่ย meisanmui จากเวบ meisanmui.com
นี่คือเรื่องของมุ่ยสมัยเรียนที่ยังเป็นแรงบันดาลใจการใช้ชีิวิตได้ดี
ทุกวันนี้ มุ่ยก็ยังเป็นเพื่อนที่จอมภูมิใจ ที่ใช้ชีวิตในการทำสิ่งเธอที่ฝันเราอาจจะฝันคนละอย่างกัน แต่เพื่อนร่วมทางเดินฝัน ก็ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้กันและกันได้เสมอ
ไปรู้จักพลังของมุ่ยทางการวาด จากเวบ Meisanmui และได้เห็นมุ่ยส่งต่อพลังให้กับคนอื่นๆ ผ่าน illustcourse ของมุ่ยค่ะ